30. We all take the highway.

„Jeśli będzie ci dane żyć sto lat,
to ja chciałbym żyć
sto lat minus jeden dzień,
abym nie musiał żyć ani jednego
dnia bez Ciebie."

- A.A. Milne

Pogoda była, kolokwialnie mówiąc, do dupy i nie zapowiadało się, żeby miało to ulec zmianie w najbliższym czasie. Duszne, wilgotne powietrze nawet nie przeszkadzało tak mężczyźnie, jak ten pieprzony wiatr wiejący co chwilę w inną stronę, uniemożliwiając szybkie podpalenie końcówki papierosa. Jedynym plusem w tym małym bilansie meteorologicznym, był unoszący się w powietrzu zapach deszczu, chociaż ten jeszcze nie nadszedł.

Brunet zaciągnął się po raz ostatni i wypuścił powoli dym papierosowy z płuc. Przydeptał kiepa, ale nie ruszył się z miejsca. Oparty o ścianę budynku obserwował tylko z bezpiecznej odległości jak dwie zakapturzone postaci wychodzą ze szpitala. Nie odzywały się do siebie, tylko ponuro włócząc nogami wsiadły do samochodu i po chwili odjechały.

To dzisiaj był pogrzeb?- zastanawiał się mężczyzna, patrząc za autem. W myślach przewrócił kartki kalendarza. Tak, zmarła kilka dni temu, dzisiaj wypadał pogrzeb. Westchnął wciąż nie ruszając się z miejsca. Nie czekał na nikogo, bardziej czekał na brak kogokolwiek... i chociażby z tego powodu, czuł się od ponad dwóch tygodni jak ostatnie gówno.

Wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i wyjął kolejny antydepresant. Zapalił go, zaciągając się ponownie, jednocześnie patrząc na wejście.

- Kurwa- syknął, widząc blondynkę, idącą żwawo w stronę szpitala. Nie było mu to na rękę, ale były też dobre wieści...

Parę minut później zobaczył jak zza zasuwanych drzwi wyłania się Stark, u boku jakiejś blondyny.

- Damien? Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

- Nie- odparł, idąc w stronę SUV'a. Damon zacisnął dłoń bez papierosa w pięść na widok mężczyzny. Ilekroć go widział miał ochotę rozpruć mu szyję i wychłeptać całą krew. Westchnął, obserwując intruza, nie mógł jednak zignorować faktu, że Stark sprowadził najlepszych lekarzy w Stanach, by się zajęli Elizabeth. To wampira najbardziej wkurzało, że zwykły człowiek potrafił zrobić więcej niż on.

Pielęgniarka wprawnie podpięła Damona do aparatury, by przetoczyć jego krew Elizabeth. Saltzman stał obok przyglądając się z nieufnością działaniom zahipnotyzowanej kobiety. Był prawie pewien, że coś pójdzie nie tak, naturalnie podzielił się swoimi obawami z Salvatorem, ale ten nie chciał o tym słyszeć.

- Moja krew jej zawsze pomagała, czemu teraz miałoby być inaczej?- warknął, zaciskając pięść i obserwując jak krew zaczyna płynąć przez przezroczystą rurkę.

- Bo jest teraz łowcą, to wiele zmienia... na prawie wszystkich płaszczyznach.

- Ile razy jeszcze to powiesz?- przewrócił oczami, po czym ze skupieniem obserwował reakcję jej ciała.

- Aż mnie posłuchasz...- tętno dziewczyny przyśpieszyło i krew samoistnie zaczęła powoli wypływać z jej ust. Zupełnie jak dwadzieścia cztery godziny temu. Alaric wyrwał natychmiast igłę z jej zgięcia w łokciu, a Damon odskoczył w szoku do tyłu, powalając na ziemię krzesło, na którym siedział. Mężczyźni spojrzeli na siebie i na Elizabeth, której pielęgniarka wycierała krew z twarzy.

- Mówiłem- warknął Rick, rzucając aparaturą o ziemię.

- Gdybym nie spróbował...- zaczął Damon, ale nie dokończył, bo przyjaciel walnął go w twarz. Saltzman strzepnął dłoń i rozmasował sobie kostki. Mężczyzna odwrócił głowę z powrotem w stronę wymierzonego ciosu, z rozjuszonym spojrzeniem, nie lubił dostawać w twarz.

- To byś zaoszczędził czas. Jest teraz poza twoim zasięgiem, poza zasięgiem wszystkich. Zaakceptuj to w końcu, zanim z powodu swojej głupiej dumy i czystego egoizmu coś jej zrobisz.

Zmarszczył brwi i oparł głowę o mur. Przed oczami mu przeleciało widmo Elizabeth z małym chłopcem, które od dwóch tygodni codziennie nawiedzało go w snach i gdy tylko zamknął oczy. Rozchylił powieki wpatrując się w ciemne, pochmurne niebo. Poczuł ucisk w piersi, znał to uczucie, jego umysł się buntował, ciało również... znowu. Zdeptał niedokończonego papierosa i wszedł do budynku udając się na trzecie piętro. Przeszedł automat z napojami i zatrzymał się przy drugich drzwiach od niego. Przez szparę dostrzegł blondi siedzącą obok dziewczyny. Damon uchylił drzwi i stanął w przejściu. Caroline na niego spojrzała ze współczuciem, wampir już nie mógł znieść tego typu spojrzeń.

- Nie patrz tak na mnie- zganił ją. Forbes uniosła brwi.

- To znaczy?

- Jakbyś mi współczuła. Nie lubisz mnie i wzajemnie, po co udawać?- warknął, mrużąc oczy, na co Caroline odwróciła się na małym obrotowym krzesełku w całości w jego stronę.

- Nie muszę cię lubić, żeby ci współczuć. To, że straciłeś El, było twoją winą, ale dowiedzieć się, że miało się być ojcem i, że dziecko nie żyje tego samego dnia?- Pokręciła zrezygnowana głową.- Nie, tego nie życzę nawet największemu wrogowi.

Salvatore obserwował blondynkę, gdy ta całowała przyjaciółkę w czoło, po czym wyszła.

W końcu sami, pomyślał i stanął nad dziewczyną wpatrując się w jej zamknięte oczy. Widział już ją w takim stanie i to niestety nie raz. Ale tym razem nie chodziło tylko o nią, chodziło też o...

Kiedy wampir usiadł obok owionęły go różne zapachy, poczynając od mieszanek damskich perfum, aż po te męskie. Nawet kiedy był z nią sam na sam czuł, że wszyscy są wokół i patrzą na niego tak samo jak dzisiaj Caroline. Nie chciał ich litości, ani współczucia, chciał, żeby go zostawili w spokoju.

Damon przesunął dłonią nad jej włosami, nie dotykając jej, jakby była pod niewidzialnym kloszem. Ten sam gest wykonał nad jej policzkiem i ustami. Nie mógł jej dotknąć, to by oznaczało, że jest już noc i może dać upust swoim emocjom, które gromadziły się przez cały miniony dzień. Wyprostował się i wstał, by spojrzeć przez okno. Coś mu od pewnego czasu umykało, jakiś szczegół, coś istotnego. Coś co mogło wszystko połączyć w jedną całość, ale nie umiał tego uchwycić. Obserwował jak krople zaczynają uderzać w szybę, był już październik, a ona się nie budziła.

Skrzyżował ręce na piersi, przez chwilę myśląc o bracie, z którym nie zamienił prawie żadnego słowa od dwóch tygodni... Nie licząc bluzgów za nie powiedzenie mu o ciąży Elizabeth i potajemnym wynajęciu lekarza. Damon oparł się głową o zimną taflę szkła. Jakim cudem...

- Nie kłam! To nie może być moje dziecko! Przyznaj się, że starasz się załagodzić sytuację, że tak naprawdę jest ono Jego!- krzyknął Damon, przypierając brata do ściany w szpitalnym składziku na miotły.

- Jest twoje- Stefan starał się odepchnąć brata- bezskutecznie.- Nie jest Starka, za krótko się znali, żeby było jego. Poza tym, skoro Rick mówi, że El jest teraz łowcą to chyba oznacza, że zabiła istotę nadprzyrodzoną! A kimże innym jest dziecko człowieka i wampira, jeżeli nie czymś nadprzyrodzonym, więc bierz łapy ode mnie- ponownie odepchnął Damona, tym razem skutecznie. Poprawił koszulkę, patrząc jak jego brat rozgląda się, szukając jakiejkolwiek odpowiedzi.

- Jakim cudem?- oparł się plecami o ścianę i zsunął się po niej, by wylądować na podłodze.

- Cudem- odpowiedział i dotknął ramienia bruneta.- Przykro mi... Nie zasłużyłeś na to.

Stefan przemilczał lekarza, którego odprawił rano z pierścieniem, mimo iż ten się już nie przydał. Damon nie był w dobrym humorze do przyjmowania takich wiadomości... Może jutro.

- Zostaw mnie. Chcę zostać sam- wyciągnął zza poły kurtki piersiówkę i upił kilka łyków burbona.

Zacisnął zęby i nagle uderzył pięścią w taflę, jednak to nie sprawiło, że wampir poczuł się lepiej, dlatego sięgnął ostrożnie do kieszeni spodni, będąc przygotowanym na ból. Okazało się jednak, że gałązki werbeny tam nie było. Obszukał się cały, w poszukiwaniu dawki bólu, jaką sobie dostarczał codziennie po kilka razy, jednak nic nie znalazł. Cholera, pomyślał i rozejrzał się prawie rozpaczliwie dookoła. Jego wzrok nagle padł na element rolet. Ostre haczyki podtrzymywały całą konstrukcję, błyszcząc nieśmiało w jego stronę. Uśmiechnął się lekko, wdrapał z wampirzą zręcznością na parapet i zahaczył te kilka luźnych listewek o siebie nawzajem, żeby nie padły z głuchym trzaskiem na ziemię, pod wpływem braku części konstrukcji. Spojrzał na swoją małą przyjaciółkę i ustawiając ją pod dobrym kątem, zacisnął dłoń. Metal wbił się brutalnie w jego mięśnie, ale Damon tylko z sykiem wypuścił powietrze. Przymknął powieki, obserwując krew powoli wypływającą spod jego zaciśniętych palców. Otworzył dłoń i rana zaczęła się zasklepiać, wydalając ze środka haczyk. Ból zniknął, zostało tylko wspomnienie po nim, dlatego ponowił cały proces.

Damon był od dwóch tygodni masochistą. Miał potrzebę odczuwania bólu, nie potrafiłby tego jednak nikomu wytłumaczyć. Traktował to trochę jak odskocznię myśli od Elizabeth i jego dziecka oraz zadośćuczynienie za wyrządzone im krzywdy. Nie pozwolił ranie się zagoić ponawiając manewr. Popatrzył na Elizabeth i po chwili schował zakrwawiony hak do kieszeni.

Salvatore parsknął nad swoim losem- oto stał w szpitalu z haczykiem w kieszeni, wpatrując się w ciało dziewczyny, którą kochał tak mocno, że to aż bolało. A ona nie chciała mieć z nim nic wspólnego, nawet dziecka.

Damon poczuł, jak nadchodzi fala uczuć, coś go chwyciło za gardło, coś ścisnęło serce, przestał oddychać starając się stłumić wszystko, ale gdy zamknął oczy ponownie ujrzał widmo swojej możliwej... byłej przyszłości. Spojrzał przez okno, zbliżał się wieczór, ale to było jeszcze za wcześnie. Czekał go obchód i mógł ktoś przyjść, a ostatnie czego chciał to tego, żeby ktoś go widział w takim stanie w jakim był każdej nocy, chowając zapłakaną twarz, wykrzywioną bólem w jej dłoni lub ramieniu. Odetchnął głęboko. Musiał się czymś zająć dopóki nie miało zajść słońce. Usiadł więc obok dziewczyny, oparł się o ścianę i wpatrując się w deszcz siekący z ukosa, czekał.

Kobieta wpatrywała się bezmyślnie w przypadkowy program telewizyjny. Podwinęła nogi pod siebie, by je schować pod kocem i zagryzła wargę, rzucając ukradkowe spojrzenie w stronę schodów. Znała to, Elizabeth zrobiła to samo, przywrócenie jej do świata żywych było cudem. Z Jeremim mogło być trudniej, jego siostra wyjeżdżała do Seattle... aczkolwiek czy to było jeszcze aktualne?- Zastanawiała się, przecież teraz leżała w szpitalu, w stanie śpiączki, jak niby miała tam wracać? Lekarze mówili, że gdy człowiek wpada w ten stan to śpiączka może trwać kilka, nawet kilkanaście lat. Najgorsze jest jednak to, że w przypadkowym momencie śpiączka może zakończyć się zgonem lub przebudzeniem. Jenna westchnęła i wstała, by nastawić wodę na herbatę. Następnie z drżącym sercem chwyciła poręcz i zaczęła wchodzić po schodach. Biła się z myślami, czy na pewno robi dobrze, może najbardziej właściwe byłoby zostawienie go samego... Cholera, pomyślała i zapukała w drzwi jego pokoju. Odpowiedziała jej tylko cisza.

- Jeremy? Mogę wejść?

Po kolejnej chwili ciszy Jenna już chciała odejść, kiedy usłyszała nagle szczęk zamka. Drzwi lekko się uchyliły i w przestrzeni między framugą a nimi pojawiła się ponura twarz chłopaka. Nawet nie kłopotał się przebraniem, jak przyszedł tak padł na łóżko, lekko przemoczony, w niewygodnym garniturze.

- Chcesz herbaty?- spytała cicho ciotka, lustrując go wzrokiem.

Jeremy westchnął jakby się wahał czy przyjąć propozycję. W końcu kiwnął głową i już miał zamknąć drzwi, ale Jenna go zatrzymała.

- Weź prysznic, przebierz się, ja za ten czas zrobię nam herbatę.

Jeremy ponownie kiwnął głową, co najmniej jakby mu odebrało mowę. Jenna zeszła na dół i zaczęła przygotowywać napoje. Chwilę później zadzwonił jej telefon. Uśmiechnęła się lekko, gdy zobaczyła imię dzwoniącego.

- Tak?

- Hej, Jenna. Tu Rick... Dzwonię zapytać jak się czujesz, ty i Jeremy? Dzisiaj byliście na pogrzebie, prawda?

Kobieta westchnęła, wolała zapomnieć o tym przygnębiającym doświadczeniu. Nie mogła oderwać przez całą ceremonię wzroku od trumny i Jeremiego.

- Tak... było kiepsko, z Jerym jest kiepsko. Nie odzywa się w ogóle, ale przynajmniej otworzył mi drzwi.

- Tyle dobrze... a co z El? Co mówią lekarze?

Jenna poczuła mrowienie w dłoniach, a żołądek wykonał koziołka, na myśl o dziewczynie. Nie potrafiło do niej dojść, że ta się już nie obudzi.

- Nawet nie pytaj... Od dwóch tygodni nie daje znaku życia, leży, ale samodzielnie oddycha, zresztą, sam widziałeś, masz wrażenie, że śpi, ale lada moment się obudzi i obróci wszystko w żart.

- Też tak mam...- historyk zrzucił z siebie przepoconą koszulkę w której ćwiczył i obtarł jej rogiem czoło lśniące od potu.- A jak ty się trzymasz? Wszystko naraz, co?

- Tak. Ponadto pokłóciłam się z El przed tym wypadkiem... Boję się, że ona się nie obudzi i ja już tego nie odwrócę...- zamilkła. Głos odmówił jej posłuszeństwa, starała się zachować zimną krew, ale teraz nie wytrzymała.

Usłyszała westchnięcie w komórce.

- Nie potrzebujecie może dzisiaj towarzystwa?

Jenna przez chwilę przetwarzała to co usłyszała, a następnie lekko kiwnęła głową. Nie chciała być dzisiaj sama, zdecydowanie.

- Towarzystwo brzmi całkiem nieźle...

- W takim razie będę za pół godziny.

Kobieta uśmiechnęła się półgębkiem do siebie, to była pierwsza dobra wiadomość od dwóch tygodni. Nie spędzi tego wieczoru sama, wpatrując się bezmyślnie w kolejne idiotyczne reality show.

- W takim razie czekamy- rozłączyła się i odkładając telefon napotkała wzrok Jeremiego.

- Kto przychodzi?- spytał niskim, zachrypniętym głosem.

- Alaric, dotrzyma nam towarzystwa...

- Tobie- poprawił ją.- Zszedłem tylko po herbatę, dzisiaj chcę pobyć sam...

Wyciągnął torebkę z kubka i wrzucił ją do śmieci. Upił trochę herbaty i ponownie wrócił na górę. Jenna wzniosła ręce ku górze, po czym sprzątnęła kuchnię. To by było na tyle, jeżeli chodzi o towarzystwo.

- Vick, wszystko okay?- spytał Matt siostrę, gdy ta padła bez życia na kanapę.- Nie było cię na pogrzebie- zarzucił jej. Vicky tylko łypnęła na blondyna jednym okiem.

- Nie mogło mnie tam być. Nie mogę przebywać w otoczeniu Jeremiego.

- Tu już nawet nie chodzi o niego- przerwał jej. Matt przypatrzył się uważnie siostrze.- A właściwie to czemu nie możesz się do niego zbliżać? Jeremy przynajmniej nie jest dupkiem jak Tyler.

- Tyler przynajmniej nie próbuje mi wmawiać, że marnuję się tutaj. Z resztą, co ty wiesz? Zawsze byłeś tym poukładanym, grzecznym Mattym.

Szatynka podniosła się, chwyciła pilota i włączyła kolejny bezsensowny program.

- Vi... po prostu musiałem szybciej dojrzeć, ty z resztą też. Ale to nie oznacza, że jesteśmy spisani na straty- Matt usiadł obok i objął siostrę ramieniem.- Wyrwiemy się stąd, jedyne co musimy zrobić to dać sobie radę. Zdać klasy maturalne, zobaczysz, będziemy mieć dobre życie.

Victoria przez jedną sekundę pomyślała, że to się może udać, że jedyne co ją ogranicza to to miasto. Nienawidziła go, po części obwiniała je o całe zło w jej życiu. Przecież mama, by ich nie zostawiła, gdyby mieszkali w Nowym Jorku, tam by miała to upragnione poczucie swobody... ale nie tu. W chromolonym Mystic Falls. Vicky odepchnęła brata od siebie i wstała.

- To twoje życie, ty dasz radę, ja nie.

- Jeżeli będziesz to powtarzać, to...

- Dosyć, Matt- przerwała mu- mam dosyć.

Wyszła trzaskając drzwiami i wybiegając w deszcz.

Jakaś bariera nie pozwalała mu się przedostać. Atakował ją codziennie, ale skutek był prawie żaden. Prosił nawet czarownicę o pomoc, ale ta również nie potrafiła przezwyciężyć tarczy za jaką schował się umysł dziewczyny. To była tylko śpiączka, a mimo to pokonywała nawet istoty nadnaturalne.

- Ona jest teraz łowcą- przypomniał mu Alaric.- Choćbyś nie wiadomo ile czasu spędził nad przedostawaniem się do jej umysłu, nie przejdziesz.

- Nie chcę na nią wpłynąć...- zaczął ponownie swoją tyradę wampir.

- Bez różnicy- przerwał mu przyjaciel.- To wciąż ingerowanie w jej umysł, a ona już nie jest zwykłym człowiekiem, ona jest łowcą. Z chwilą zbrodni, szczerze powiedziawszy, straciłeś jakiekolwiek połączenie z nią... I nie rób takiej miny, już nie raz ci to, do cholery, mówiłem- wypomniał mu Saltzman, podchodząc bliżej bruneta. Ten tylko ofuknął towarzysza i oparł się plecami o ścianę, wpatrując się w dziewczynę. Chciał usłyszeć jej głos, nawet jeżeli słowa przez nią wypowiadane byłyby samymi bluzgami, poczuć ciepło jej ciała, nawet gdyby kontakt fizyczny ograniczył by się do szarpaniny. Tak bardzo się za nią stęsknił i nie potrafił tego nikomu powiedzieć, nawet jej.

- Kiedy się obudzi pewnie będzie zdezorientowana i cholernie wściekła... Wezmę ją wtedy na polowanie.

- Polowanie- powtórzył tępo Salvatore i rzucił zaniepokojone spojrzenie Rickowi.- Co masz na myśli?

- Mam na myśli to, co powiedziałem- obszedł łóżko chorej i usiadł na jego krawędzi po stronie Damona.- Pokażę jej co i jak, zawsze się znajdzie istota, która na za dużo sobie pozwoli...- popatrzył znacząco na rozmówcę, ale kontynuował dalej, ponieważ ten to zignorował.- Mam nadzieję, że odnajdzie w tym spokój, jej przeznaczeniem będzie zabijać potwory. A jeśli bestia w niej drzemiąca zostanie nakarmiona, może będzie w stanie się kontrolować.

- Może?- Prychnął Damon, przestając podpierać się o ścianę.

- Z tym jak z waszą przemianą, proces zachodzi indywidualnie... Nie oczekuj, że ją przeprogramuję, tak, aby rzuciła ci się w ramiona.

- Nie oczekuję tego- syknął i chwycił go nagle rwący ból w gardle. Próbował przełknąć ślinę, ale stało się to niemożliwe. Dziąsła zaswędziały go, jakby wypierały zęby na zewnątrz, więc chwycił się za szczękę jakby to miało w czymś pomóc.

- Co jest?

- Nic... głód dał o sobie znać- wychrypiał.- Masz przy sobie jakiś alkohol?

Saltzman wyjął zza poły kurtki piersiówkę i podał ją wampirowi.

- Dzięki- jęknął i upił kilka łyków burbonu.

- Idź się pożywić, jak długo nic nie jadłeś?

Damon tylko wzruszył ramionami i dokładnie wypłukał jamę ustną alkoholem.

- Kto to liczy?- prychnął i oddał naczynie. Był głodny, bardzo głodny, prawie czuł jak jego komórki obumierają. Przeczesał włosy palcami, słysząc bicie serca Eli i Ricka. Zerwał się z miejsca i wyszedł szybkim krokiem z sali, mógł się dręczyć głodem, ale nie wtedy kiedy Ona była w pobliżu. Potrzebował krwi, natychmiast, ale nie miał ochoty na tą z torebki. Wypadł z budynku i ruszył w poszukiwaniu kogoś, kto wydawałby się zjadliwy. Po przeciwnej stronie ulicy dostrzegł szatynkę z kapturem narzuconym na głowę. Damon w amoku nie zadbał o nic oprócz hipnozy, chwycił ją tylko za rękę, pociągnął za krzaki i drzewa. Gorączkowo odgarnął jej włosy z szyi, a następnie zatopił w niej kły najszybciej jak potrafił.

Kiedy poczuł, że dziewczyna już ledwo stoi oderwał się od niej z niechęcią i oblizał leniwie usta. Dopiero po chwili zorientował się, że ponownie wbił zęby w siostrę M... Mutta. Damon uniósł brew i przyjrzał się dokładnie twarzy umazanej resztkami makijażu. Tak, to była ona. Nawet mu się zrobiło jej żal przez chwilę, wyglądała jeszcze gorzej niż poprzednim razem.

- Wyglądasz okropnie- zauważył brunet i przytrzymał ją, żeby nie upadła. Vicky jednak nic nie odpowiedziała, tylko jęknęła cicho, zapadając się w trzymających ją ramionach. Damon westchnął, czując lekkie poczucie winy, po czym nadgryzł swój nadgarstek, żeby podleczyć swoją ofiarę. Dziewczyna zbyt chętnie, jak na Damona gust, upiła trochę krwi, zanim rana się zasklepiła.

- Zapomnij o tym co się stało- rozkazał wampir, rzucając na nią urok. Donovan tępo pokiwała głową i wygramoliła się z powrotem na chodnik. Damon wyszedł trochę najedzony za nią, obserwując jak jego ofiara oddala się od niego. Wyglądała tak, jak Damon się czuł- jak siedem nieszczęść.

- Jeżeli nie obudzi się do niedzieli, przenosimy ją, do kliniki wybudzeń...

- Jak to przenosicie?!- wybuchła Jenna.- Nie, proszę...

Lekarz starał się zachować profesjonalnie, westchnął, przyciskając tylko wyniki badań mocniej do piersi.

- Często spotykałem się już ze śpiączką, czasem osobiście w nią wprowadzałem, osobiście z niej wybudzałem, ale czasem... czasem ludzie się już nie budzą, albo gdy się budzą są roślinami. Jeżeli pacjentka odzyska przytomność, jest osiemdziesiąt procent na to, że zostanie sparaliżowana.

Jenna poczuła jak nogi się pod nią załamują. Sparaliżowana?

- Ale ona przecież...

- Miała udar mózgu, na wskutek niedokrwienia. To nie jest grypa żołądkowa, z tego się nie wychodzi po trzech dniach.

Damon słuchał lekarza z odpowiedniej odległości i mówił Alaricowi nadzwyczaj spokojnym głosem co tamten mówi. I o ile Rick, nie potrafił uwierzyć, że to się dzieje na prawdę, o tyle Salvatore zaakceptował już stan rzeczy. Co nie oznaczało, że chciał siedzieć bezczynnie.

- Mówisz to ze zbyt wielkim spokojem, normalnie to rzucało by tobą, wbiłbyś kły w lekarza- mężczyzna przyglądał się podejrzliwie swojemu towarzyszowi- ale na pewno byś nie siedział spokojnie na tyłku... Przyznaj się, co kombinujesz?

- A co mam zrobić, gdy mówią mi, że miłość mojego życia będzie rośliną, albo w ogóle się nie obudzi?

Damon zacisnął dłonie na kolanach. Był spokojny o przyszłość, a przynajmniej tą do niedzielną.

- Nie przyszło ci do głowy, żeby ją przemienić, prawda?- spytał Saltzman. Damon przemilczał odpowiedź. Oczywiście, że przyszło mu do głowy i miał zamiar wdrożyć plan w życie, w momencie, gdy El okaże się rośliną lub będą ją chcieli przewieźć.

- Ani się waż. To łowca, skąd wiesz jak zareaguje na przemianę...?

- Wolę ją mieć nienawidzącą mnie, niż nie mieć wcale.

- Pieprzony egoista.

Damon ostatkiem sił powstrzymał się, żeby mu nie walnąć.

- Mów sobie co chcesz, ale dzięki mnie przeżyje, będzie zdrowa, żywa, a nie przykuta do łóżka.

- Nie mówię już nawet o tym. Mówię, że nie robisz tego dla niej tylko dla siebie.

Wampir zmrużył oczy.

- Robię to dla nas wszystkich. Po prostu nikt nie ma wystarczająco dużych jaj, żeby podjąć za kogoś decyzję i się komuś sprzeciwić. Wyświadczam wam przysługę. Poza tym, nie muszę ci się tłumaczyć...

- A co gdyby wyjechała ze Starkiem?- przerwał mu nagle Rick.- Trzymałbyś ją siłą?

Damon zmarszczył brwi. Zabiłby go, albo wyczyścił całą pamięć o Elizabeth...

- Nie- przyznał jednak.- Pozwoliłbym jej odejść, jeżeli to by sprawiło, że byłaby szczęśliwa.

Brunet wstał powoli i podszedł do Jenny.

- Chcą ją przenieść... do Atlanty, ale jak? Będzie tam sama, może umrzeć w każdym momencie, albo się obudzić, a jak będzie sparaliżowana?! Co ja wtedy zrobię? Pochowałam przed chwilą matkę Jeremiego, nie chcę kolejnego pogrzebu... Jeszcze jej rodzice- Rick dotknął jej ramienia i Jennie puściła tama, zakryła twarz dłońmi, dając się przyciągnąć bliżej łowcy.

- Do niedzieli się musi obudzić, nie ma innej opcji- rzucił Damon i wszedł do sali gdzie leżała Eli.

Elizabeth wczepiła palce w kruczoczarne włosy i pociągnęła za nie. Damon jęknął i ponownie wrócił do jej szyi, całując ją namiętnie. Czuł, że w końcu jest szczęśliwy, miał ją przy sobie, całą nagą, nienasyconą i słodką. Zanurzając się w niej doświadczał nieba i piekła jednocześnie, cały czas spragniony był więcej i więcej. Spojrzał jej w oczy, ona też tego chciała, chciała by nie przestawał. Wylądowała nad nim, sunąc paznokciami na wskroś, przez jego klatkę piersiową, wciąż nie przestając się poruszać. Kropelki potu pokrywały jej skórę, a oddech i bicie serca przyśpieszyły.

- Damon- zakwiliła, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Damon podniósł się do siadu i objął ją wokół talii.

- Tak, skarbie- wyszeptał, patrząc jej prosto w oczy, błyszczące z podniecenia. Czuł jak z każdym kolejnym ruchem się w niej zatraca coraz bardziej.

- Damon...

- Eli...

- Ej, Damon.

Damon podskoczył i rozejrzał się dookoła. Stefan stał nad nim i patrzył na niego zmartwionym wzrokiem. Brunet natomiast jak tylko sobie przypomniał swój sen i jego kluczowy moment, to ponownie miał ochotę zabić brata. Przejechał dłonią po twarzy i opadł ciężko na oparcie fotela.

- Mówiłeś przez sen...

Starszy Salvatore od razu się ożywił.

- Co mówiłem?

- Powtarzałeś tylko jej imię. Pomyślałem, że śni ci się coś złego...

Jak cholera, pomyślał Damon, ale nic nie odpowiedział. Stefan mógł być zbyt słaby, by wniknąć do jego umysłu.

- Co tu robisz?

- Chciałem zobaczyć co u niej.

- A co nowego może być u osoby pogrążonej w śpiączce, po udarze mózgu i poronieniu- warknął Damon, wstał robiąc krok w stronę brata. Ten od razu przyjął pozycję bojową.

- Ja tylko...

- To wszystko twoja wina. Inaczej byłaby zdrowa.

- Nie chciała tego dziecka, poza tym teraz byłaby już w Seattle...- Stefan starał się usprawiedliwić.

- Nie obchodzi mnie to, ruszałaby się, żyła, nie musiałbym jej przemieniać- syknął i zacisnął w jednej chwili dłoń na gardle Stefana. Blondyn bez skutku starał się odsunąć od brata.

- Co ty mówisz?- wydyszał.

Damon zelżał uścisk, żeby zaraz całkowicie puścić jego szyję. Miał dosyć tego wszystkiego i jak na złość słyszał jak korytarzem idzie Stark, rozmawiając przez telefon. Szlag go trafiał na myśl, że ona była teraz jego.

- Damon, jaka przemiana?

- Chcą ją przewieźć do kliniki wybudzeń w Atlancie jeśli do niedzieli jej stan nie ulegnie zmianie. Po raz kolejny będą próbować ją wybudzić. Nie mogę pozwolić na to...

- Ale tam będą w stanie jej pomóc.

- W Atlancie, Stefan! Nie może wyjechać.

Stark wszedł do sali i od razu Damon wyszedł. Musiał przyznać, że nie wyglądał najlepiej, jakby nie spał kilka dni, nie jadł i ciężko pracował. Z jednej strony był zazdrosny jak diabli i chciał, żeby jej nowy facet zniknął z powierzchni ziemi, ale z drugiej widział, że nie dał nogi kiedy El trafiła do szpitala. Co nie zmieniało faktu, że chciał zabrać na drugą stronę Stanów jego Elizabeth. Damon spojrzał na zegarek i stwierdził, że za trzy godziny może wrócić do szpitala. Skierował swoje kroki do Mystic Grill. Nagle mignęła mu sylwetka Elizabeth, od razu napiął wszystkie mięśnie i rozejrzał się dookoła. El uśmiechała się do niego zadziornie. Damon zamrugał i złapał za haczyk leżący w kieszeni, jednak ból nie sprawił, że Elizabeth zniknęła. Podszedł do niej szybko, z zaciśniętymi szczękami.

- Masz szczęście, że jesteśmy w miejscu publicznym.

- To groźba, czy obietnica?- szatynka poruszyła sugestywnie brwiami.

- Groźba. Czego chcesz?

Katherine westchnęła i złapała Damona za rękę, ten od razu się chciał wyszarpnąć, ale Pierce była silniejsza.

- Nie wyrywaj się, chciałam z tobą porozmawiać.

- Udając Elizabeth?

- Nie, to był wabik, który w sumie zawsze działa... Wy Salvatore'owie zawsze jesteście oddani wtedy, kiedy nie trzeba...- zacmokała wampirzyca- i komu trzeba-dodała po chwili.

- Nie mam humoru na twoje gierki- warknął Damon.

Kobieta popatrzyła na niego pobłażliwie.

- Zły dzień?

- Złe stulecie... Czego chcesz?- bezskutecznie próbował wysunąć dłoń z jej uścisku.

- Gdybym ci powiedziała, byłoby szybko i bezboleśnie. Nie byłoby zabawy.

- Przypominasz mi pewną kobietę, wiesz?- przybliżył się do Katherine, chwytając w wolne palce pukiel jej włosów. Ta uniosła brew, zaintrygowana.

- Kogo?

- Egoistyczną, wampirzą sukę, która też lubiła się zabawić- uśmiech Damona przepełniony był jadem. Mężczyzna wciąż nie odsunął się od Pierce, tylko bawił się jej kosmykiem.-I zgadnij co?

Brunetka tylko znudzona, wydęła usta.

- No co?- znała finał historii, znała tą wampirzycę.

- Wyrwałem jej serce- pociągnął błyskawicznie za włosy i wyrwał je z cebulkami. Wampirzyca syknęła z bólu i odruchowo złapała się za miejsce po włosach.

- Módl się, żeby odrosły natychmiast, Salvatore- miała ochotę mu przetrącić kark, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Wyprostowała się dumnie i założyła ręce na piersi, usta wygięła w lekkim uśmiechu.

- Widzę, że skręca cię od środka, żeby coś powiedzieć...

Katherine prychnęła.

- Skąd twoja blond idiotka by wiedziała o wszystkim?- rzuciła, stukając obcasami o płytę chodnikową.- Myślisz, że byłaby taka spostrzegawcza? Usłyszałaby bicie małego serduszka w ciele Elizabeth? Nawet ty go nie słyszałeś...- zbliżyła swoją twarz do jego i spojrzała w niebieskie, pełne niechęci oczy.- Pomyślałeś co by było gdybyś chociaż raz posłuchał?

Wampir napiął wszystkie mięśnie. Jak śmiała...

- Albo co by było, gdybyście choć raz się nie trzęśli nad Gilbertówną i dali jej zabić tą flądrę?- kontynuowała Katherine, z rozdrażnieniem westchnęła, nie odsuwając się ani na krok. Irytowała ją nieporadność braci Salvatore, miłość do niewłaściwych kobiet im nie służyła.

Damon zmarszczył brwi przyswajając to co mówiła jego towarzyszka. Nie wiedział jak to złożyć w jedną całość, dlatego milczał i wpatrywał się w Katherine. Ta uśmiechnęła się tajemniczo.

- Po co ci ona była?

- Zadaj odpowiednie pytanie, Damonie.

- Po co ją przemieniłaś? Po co nasłałaś ją na El?

- To więcej niż jedno pytanie...- zaczęła, ale Damon nie pozwolił jej skończyć. Chwycił ją za nadgarstek i skręcił go boleśnie. Miał dosyć jej gierek, szczególnie jeżeli dotyczyło to, czego dotyczyło.

- Do czego ci była potrzebna, Katherine? Dlaczego wyglądacie tak samo? Odpowiedz na wszystkie pytania. Muszę wiedzieć.

Wampirzyca wyrwała się brunetowi i nastawiła nadgarstek. Potarła obolałe miejsce i spojrzała zła mu w oczy.

- Co będę z tego miała? Czym mnie przekonasz?

- Z pewnością będziesz wiedziała czego chcesz, a teraz mów...

Katherine jednak pokręciła głową rozglądając się dookoła. Czuła znowu tą presję uciekania, wiedziała, że ryzyko jest ogromne, Klaus był na miejscu.

- Nie tutaj. Przyjdę w nocy do ciebie.

- W nocy jestem tutaj...- zaczął. Nie wyobrażał sobie, że miałby opuścić choć jedną możliwość pobycia z nią sam na sam.

- Zrobisz co zechcesz- warknęła, zirytowana.- Ja przyjdę do twojego domu, twój wybór.

Już chciała się odwrócić i odejść pośpiesznie, kiedy Damon złapał ją za łokieć. Ich twarze dzieliły centymetry. Katherine wstrzymała oddech, dawno nie była tak blisko niego i chociaż jego perfumy zmieniły się na przestrzeni wieków, jego zapach skóry pozostawał niezmienny. Spojrzała w jego oczy, a potem na usta. W tamtym momencie była skłonna mu powiedzieć wieczorem całą prawdę i tylko prawdę.

- Kto?- spytał lakonicznie Damon. Katherine pokręciła głową.

- Wiesz kto, po prostu nie łączysz tego w jedną całość. Wiesz wszystko, ja to tylko uzupełniam- wyrwała się i odeszła pośpiesznie.

Damon wyciągnął telefon i od razu poinformował Stefana o swoich planach.

- Zostań z nią dzisiejszej nocy, nie chcę, żeby była sama.

- Uważaj na siebie.

Salvatore się rozłączył, nie odpowiadając.

Mężczyzna chodził w tę i z powrotem, jednocześnie obserwując rozszalałą burzę za oknem. Usiadł w końcu w fotelu przy kominku, uświadamiając sobie, jak dawno tego nie robił. Przymknął powieki, wpatrując się w ogień i popijając alkohol. Płomień poruszył się niespokojnie.

- Już traciłem wiarę, że przyjdziesz... W taką pogodę...

Usłyszał stukot obcasów i stanęła przed nim przemoczona wampirzyca. Nie była zadowolona, ale z drugiej strony już wiedziała jak wykorzystać deszcz na swoją korzyść.

- Dotrzymuję słowa- odpowiedziała, ściągając przemoczoną kurtkę.

- Z łaski swojej powieś ją, a nie rzucaj na podłogę- warknął Salvatore, nie odrywając wzroku od ognia, jednak gdy kątem oka dostrzegł, że wampirzyca rozpina bluzkę, odwrócił głowę w jej stronę.

- Co ty robisz?

- Rozbieram się, jestem cała mokra. Mógłbyś mi zaproponować suche ubranie i kubek ciepłej krwi, jak na Salvatore'a przystało- zsunęła z siebie koszulkę, która, tak jak kurtka, padła na podłogę. Brunet bez emocji wpatrywał się w Katherine, robiącą przed nim striptiz.

- Chyba nie po to tutaj przyszłaś- warknął, dopijając whisky. Wstał, ominął kobietę i skierował się do stolika z alkoholem. Damon nie był ślepy, widział jej ciało, czuł jej zapach, a wszystko na dodatek potęgowała tęsknota za dziewczyną, która wyglądała tak samo. Z za głośnym trzaskiem odstawił karafkę, wpatrując się w swoje dłonie.

- Jestem cała mokra- powtórzyła, zsuwając z siebie spodnie.- Dostanę ręcznik?

- Sama się obsłuż. Przecież już tu byłaś- warknął, nawiązując do nocy, kiedy Katherine udawała Elizabeth. Wampirzyca jednak się nie przejęła tonem wampira i zsunęła z siebie bieliznę, bez cienia skrępowania. Stanęła nago przed Damonem, czekając na jego ruch. Ten tylko powoli podniósł wzrok, starając się zachować spokój.

- Masz tupet, nie powiem- wycedził, ruszając powoli w jej stronę.

- Ja tylko pozbyłam się mokrych ciuchów... To, że nie chcesz, żebym się ubrała to już twoja sprawa.

- Jesteś żałosna oraz wyglądasz na zdesperowaną starą pannę, która błaga o minimum uwagi- stojąc blisko niej, skwitował wszystko zdaniem:- Wybacz, ale nie pociąga mnie taki typ kobiet. Omijam takie szerokim łukiem.

- Auć.

Katherine wykrzywiła twarz w grymasie niezadowolenia. Był tak samo uparty jak kiedyś.

Jednak po chwili Katherine postanowiła grać dalej w tą mini grę, nie tracąc głównego powodu swojej wizyty. Rozsiadła się więc wygodnie w fotelu Damona, patrząc wyczekująco na wampira.

- To moje miejsce...

Salvatore starał się zignorować jej nagość, ale to było trudne jak nigdy. Wyglądały tak samo, identycznie, dlaczego?

- Zawsze mogę ci usiąść na kolanach...

Usiadł obok, nie mając już siły na przekomarzanie się.

- Dlaczego wyglądacie tak samo?

- Hmm, więc najpierw ta kwestia... Elizabeth jest moją praprapra...- zastanowiła się chwilę, ile tam było pra?- pra? W każdym razie... wnuczką. Jest moim potomkiem, ot co.

- I?- zachęcił ją Salvatore. Nie wierzył, że to wszystko.

- I...- ciągnęła dalej- Jest moim doppelgangerem.

- Do... czym?- przerwał jej Damon.

- Bliźniakiem, cieniem, doppelgangerem. Nazywaj to sobie jak chcesz, ważny jest fakt, że rodzimy się raz na kilkaset lat- wstała i podeszła do barku.- Dlatego jesteśmy towarem luksusowym... do pewnego momentu- uśmiechnęła się pod nosem na myśl o Klausie, ale zaraz spoważniała. Ten psychopata był niedaleko.

- Do jakiego momentu?- zainteresował się wampir.

- Do czasu, aż jesteśmy śmiertelne, jesteśmy kluczem do złamania klątwy. Potem nadajemy się do wyrzucenia.

- Zaraz, chwila, jaka klątwa?

Kath posłała mężczyźnie tajemniczy uśmiech.

- I w tym momencie dążymy do najciekawszego obejmującego nas stanu rzeczy. Dolewki?

- Nie wkurwiaj mnie i mów- Damon ledwo siedział, chciał się dowiedzieć wszystkiego naraz. Kobieta ponownie usiadła, zakładając nogę na nogę.

- Już, już... Więc, klątwa...- wampirzyca zawahała się przez chwilę.- Co będę z tego miała?

- Nie zabiję cię- warknął tracąc cierpliwość.- Mów.

- Ty, mnie, zabić- zakpiła, jednak gdy zobaczyła wyraz jego twarzy to uznała, że lepiej nie irytować bruneta.

- Mów- powtórzył niebezpiecznym szeptem.

- Dobrze, już dobrze... Więc, klątwa została rzucona na Pierwotnego...- po tym zdaniu Katherine czekała na jakąkolwiek reakcję, ale jako, że się jej nie doczekała kontynuowała dalej.- Najstarszy z rodu wampirów był synem wilkołaka, a gdy został wampirem, możesz się domyślić co się stało.

- Uaktywnił się jego wilczy gen...- Damon zaczął intensywnie myśleć.

- Tak, co pełnię musiałby się przemieniać, dlatego czarownica ukryła tą stronę jego natury. A gdy klątwa zostanie złamana Klaus będzie niepokonany, stanie się hybrydą.

Salvatore podniósł się i szklanka nagle pękła mu w dłoni. Wszystko wskoczyło na swoje miejsce, jak puzzle. Eli była doppelczymśtam, była kluczem, była mu potrzebna... Przypomniał sobie, że Jeremy podsłuchał rozmowę dziewczyny z Pierwotnym. Kazał jej zabić...

- Zabiję go- wyszeptał, zaciskając dłoń w pięść, nie zwrócił nawet uwagi na kawałki szkła wbijające się w jego skórę.- Urwę mu łeb, obedrę ze skóry!

Brunet z typową dla siebie szybkością już chciał wybiec i się zemścić, ale Katherine, nadal naga, zagrodziła Damonowi drogę. Skręciła mu kark w mgnieniu oka, pozwalając ciału ciężko opaść na ziemię. Założyła ręce na biodra, patrząc na nieruchomego wampira.

- Nie mogę dopuścić, żeby stało ci się coś złego... Zbyt dużo poświęciłam, żebyś teraz tak dał się zabić.

Wampirzyca wróciła do salonu, podniosła ubrania i zaniosła je do łazienki, żeby wyschły. Następnie udała się do pokoju starszego Salvatore'a i po krótkich poszukiwaniach znalazła jego koszulki. Wybrała granatową, w której widziała kiedyś Gilbert. Uśmiechnęła się lekko do siebie, po czym zbiegła po schodach. Damon leżał tam, gdzie go zostawiła, ale wiedziała, że za niedługo mężczyzna się wybudzi i będzie chciał zrobić coś lekkomyślnego. Dlatego wampirzyca chwyciła go i przeniosła do piwnicy, do celi, gdzie torturował Evans.

Katherine zamknęła się z nim, czekając aż ten się ocknie. Rozejrzała się dookoła. Od kamiennych ścian biło zimno oraz widoczne na nich były ślady paznokci. Brunetka przejechała opuszkami po wgłębieniach, zastanawiając się jednocześnie, czy to Kimberly je zostawiła. Usłyszała bicie serca wampira. Przeczesała włosy palcami, starając się je jako tako wyprostować.

Damon jęknął i podniósł się leniwie do siadu.

- Ją też zabiję...

- Damon- zaczęła powoli, stojąc na uboczu. Ten podniósł wzrok, ale nie potrafił stwierdzić, czy to co widzi to jawa, czy sen. Taksował swoją towarzyszkę wzrokiem od stóp do głów, nie, on ją pożerał. Wampirzyca podeszła bliżej niego.

- Nie chciałam, żebyś zrobił coś głupiego... Klaus cię zabije, nie żeby mnie to coś obchodziło- dodała szybko, krzyżując ręce na piersi- ale każde ręce się przydadzą w walce przeciwko Pierwotnemu, a to nie jest dobry moment na atak...

Damon otrząsnął się i wstał, przypominając sobie co się działo zanim Pierce skręciła mu kark. Zacisnął dłonie w pięści.

- Zabił moje dziecko, Katherine. Co mam zrobić? Czekać? Na co?

- Na odpowiedni moment. Zemsta to taka potrawa, która smakuje lepiej na zimno- uniosła lekko brwi.- Więc? Zaufasz mi?

- Tobie?- prychnął.- Szybciej dałbym sobie odciąć rękę.

- To się da załatwić- syknęła. Nie potrafiła zrozumieć dlaczego ilekroć wyciągała do niego pomocną dłoń, on ją opluwał. Może też tak powinna robić?

- Nie to nie, proszę bardzo- podeszła do drzwi i je otworzyła na oścież.- Biegnij, ciekawe co zrobisz... Jak widać jesteś dalej tak samo uparty i głupi- warknęła. Damon zmarszczył czoło.

- Dalej? Mówisz jakbyś mnie już długo znała i to nie pierwszy raz- zwrócił jej uwagę, robiąc krok w jej stronę. Kath jednak zachowała kamienną twarz.

- Miałam na myśli to, że ostatnie wydarzenia niczego cię nie nauczyły.

Wyminęła go i udała się na górę przeklinając siebie w środku. Tak bardzo chciała, żeby poznał prawdę, że traciła panowanie nad swoim językiem. No dalej, jesteś Katrina Petrova, uciekasz przez prawie sześćset lat, chyba nie poddasz się swojemu człowieczeństwu teraz?

Słyszała, że wampir podąża za nią, ale nie obchodziło ją to, a przynajmniej tego by chciała.

- Nie rozumiem czemu mi pomagasz, czemu mówisz mi to wszystko, pojawiasz się znikąd i...- zamilkł na chwilę.

- Po co Ona była potrzebna Elizabeth?- spytał i na twarzy Petrovej pojawiła się satysfakcja.

- To jest odpowiednie pytanie, Damonie, ale sądzę, że się domyślasz.

Istotnie, Damon miał teorię, według której wampirzyca chciała uratować dziecko, nie wiedział tylko po co.

- Dlaczego? To nie ma sensu... Nienawidzisz jej, nienawidzisz mnie...

- Nie nienawidzę cię, po prostu sądzę, że to uczucie, które jest rzekomo miłością, jakim obdarzasz mojego doppelgängera ci nie służy.

Katherine poczuła, że za bardzo się uzewnętrzniła, chwyciła za krzesło i roztrzaskała je o podłogę. Oderwała drewnianą nogę i wsadziła ją w brzuch wampirowi. Ten zakrztusił się z wrażenia.

- Radzę mi nie wchodzić w drogę... i skończ z tymi ciągłymi pytaniami. Irytujesz już mnie.

Opuściła pensjonat szybciej niż kiedykolwiek.

Kiedy tylko wampir doszedł do siebie zadzwonił do czarownicy.

- Halo?- spytała zaspanym głosem.

- To ja, Damon.

- Damon- powtórzyła tępo, po czym spojrzała na zegar cyfrowy.- Jest środek nocy, normalni ludzie śpią o tej godzinie.

- Dlatego dzwonię do ciebie- syknął, zrzucając z siebie dziurawą, całą z krwi koszulkę.- Mniejsza o to, nie dzwonię, żeby ci dogryzać. Dzwonię, bo potrzebuję informacji o doppel... gan... gerach- powiedział powoli, starając się dobrze powtórzyć tą pokrętną nazwę.-

- Do...

- Wyślę ci to SMS-em, sprawdź, popytaj, poczytaj. Przydaj się na coś.

- Damon, dzwonisz do mnie w środku nocy, budzisz mnie i jedyne co, to rzucasz do mnie rozkaz, nie prośbę? Bez ani słowa wyjaśnienia na dodatek...

Salvatore przewrócił oczami.

- Ty mała wiedźmo, nie dzwoniłbym chyba, gdyby to nie było ważne... A co do wyjaśnień i próśb- Damon usiadł na łóżku.- Chodzi o El, zrób to dla niej i przyjrzyj się dokładnie rytuałom, do których potrzebny jest doppelganger.

Rozłączył się, nie czekając na odpowiedź, miał dosyć tego dnia, chociaż trwał dopiero dwie i pół godziny.

***

Stefan zadzwonił do Jenny o czwartej rano, a chwilę później odezwała się komórka Alarica. Kwadrans po czwartej dzwonek obudził Caroline i prawie od razu po niej Bonnie.

W domu Gilbertów zapaliły się nagle wszystkie światła i rozległo się głośne tupanie po schodach i krzyk Jenny.

- Jeremy, wstawaj! Jedziemy!

Chłopak tylko wychylił głowę z pokoju.

- Trzecia Wojna Światowa, czy jak?

Kobieta wychyliła się zza rogu, ze łzami w oczach i kontrastującym z nimi uśmiechem od ucha do ucha.

- Obudziła się.

- Teraz?- spytała zaspanym głosem pani Forbes, patrząc jak jej córka, wsuwa w biegu japonki na stopy.

- Tak! Muszę tam być, Bonnie też jedzie. Och, mamo! Tak się cieszę!- Caroline szybko uściskała matkę i wybiegła na dwór w stronę auta.

Mulatka zapięła pas i ruszyła prawie z piskiem opon. Cała się trzęsła, miała ochotę krzyczeć ze szczęścia.

- W końcu!- rozległ się głośny krzyk. Spodnie, jakiekolwiek spodnie. Telefon, kluczyki. Szatyn wypadł z pokoju, budząc swoją towarzyszkę, śpiącą za ścianą. Blond głowa wychyliła się zza winkla w chwili, gdy drzwi windy zatrzasnęły się.

Kiedy dziewczyna po raz pierwszy otworzyła oczy, było ciemno. Przestraszyła się w pierwszej chwili, nie wiedziała co się dzieje i gdzie jest, ale chwilę potem obraz nabrał ostrości, by po sekundzie znowu zniknąć.

Za drugim razem już było jaśniej, słyszała głosy, dużo głosów. Słyszała wszystkie i każdy z osobna. Miała ochotę przyciszyć dźwięk, tak jak się to robi w telewizorze. Podniosła rękę i... Nie, nie podniosła. Jej powieki się rozchyliły powoli wpuszczając do oka więcej światła. Jak jasno, jak głośno.

- Elizabeth? Słyszysz mnie?- nie znała tego głosu, ale go rozpoznawała. Jak?- Elizabeth Marie Gilbert, czy mnie słyszysz?

Tak, słyszę, słyszę was wszystkich.

Przed jej twarzą wyrosły nieznajome oczy. A Pan jest kim? Chciała zapytać na głos, ale jedyne co wyszło z jej ust to jęk. Zmarszczyła brwi nic nie rozumiejąc.

- Elizabeth, jesteś w szpitalu, tylko bez paniki. Pokiwaj głową jeśli mnie rozumiesz.

Dziewczyna kiwnęła, rozglądając się dookoła. Nie potrafiła zebrać myśli, wszystko się zlewało ze sobą i tworzyło nijaką papkę.

- Miałaś wypadek, nadziałaś się na nóż kuchenny. Straciłaś dużo krwi, przez co mózg był niedokrwiony, dlatego zapadłaś w śpiączkę.

Nadziałam? Nie... Zabiłam potwora we mnie... Dobrze zrobiłam, prawda? Chwila, śpiączka? Jak długo spałam? Czemu pan milczy?

- Elizabeth, dojście do siebie zajmie ci trochę czasu, ale spokojnie, nie denerwuj się.

Mało przekonujący ten uśmiech, pomyślała i chcąc odgarnąć włosy z oczu, podniosła rękę, lecz ta ani drgnęła. Co jest? Zadrżał jej palec wskazujący, ale to było na tyle. Nie czuła władzy nad swoją kończyną.

- Zbadam cię, dobrze? Powiedz mi, czy coś czujesz?

Ukłuł ją małą igłą w wierzch dłoni. Nic.

- Czy coś poczułaś?

Nie. Ponownie zmarszczyła brwi i otworzyła usta. Te jednak od razu się zamknęły. Co jest?

- Potrafisz mówić?- spytał lekarz, przyglądając się uważnie pacjentce, która zdenerwowana i rozkojarzona szukała sensu w tym wszystkim.

Umiem, ale moje usta. Spojrzała na drugą dłoń i podniosła ją, naprawdę podniosła. Dotknęła twarzy, usta, po czym z wysiłku ramię odmówiło posłuszeństwa.

Ktoś steruje moim ciałem, chciała wykrzyknąć, ale nie umiała. Nie umiała mówić, ani się dobrze ruszyć. Przestraszyła się i z adrenaliną krążącą w jej żyłach odrzuciła kołdrę na bok. Jak? Sama nie wiedziała, nie zwróciła na to uwagi. Moje nogi. Ruszyła palcami u prawej stopy, ale u lewej palce już tylko lekko drgnęły, chociaż Gilbertówna, napięła mięśnie z całej siły.

Nie czuję!- chciała wykrzyknąć, ale zamiast tego usłyszała ciszę. Nie, nie! Pomocy! Pomocy!

Niestety, to nie był krzyk o pomoc, to był odgłos mrugania. Niezauważeni przez dziewczynę obserwatorzy stali tylko cicho i patrzyli, jak ich przyjaciółka, siostrzenica, siostra i dziewczyna sparaliżowana, błaga o pomoc mrugając raz za razem. Jedno mrugnięcie, dwa, trzy, cztery, pięć...

Jaa, ale się naczekaliście, mam nadzieję, że warto :) Tak jak zapowiadałam- dużo Damona, prawie w ogóle Elizabeth, no ale cóż się dziwić :) A na swoje usprawiedliwienie mogę tylko napisać, że praca zabiera mi większość czasu, przez co nie mam weny i jestem wypluta, dlatego ten rozdział to takie bezpostaciowe cuś. Miałam większe ambicje na ten rozdział, no ale cóż mogę... Oby kolejny był lepszy. Ponadto dziękuję za wszystkie komentarze, no i woow, te wyświetlenia ;) Nie zanudzam was już i życzę miłych wakacji ^^

Dziękuję Wam, jesteście najlepsi!